Sargadelos.

Hola chámome Antonio Raimundo Ibáñez Gastón de Isaba y Llano Valdés,nacín e crieime no seo dunha familia hidalga,dende moi pequeño xa obtiña as miñas ganacias realizando exportación e importacións coas Indias. Con todo o que gañei contruín en Ribadeo una fábrica de ferro,pero agora mesmo, o meu sono he una fábrica de cerámica, é máis está case rematada. Dentro de dúas semanas cando xa esté toda a maquinaria dentro xa poderemos empezar a producir. Darei traballo a xente da zona e onde espero ser uns dos principais modelos do capitalismo español. Pero non é só este o meu desexo, decidín facer aquí a fábrica porque a miña amada vive aquí, aínda que este casada eu seguirei aquí intentándoo.

Hoxe atopeime con ela, seguía co seu rostro de sempre apagado, quero devolverle a luz a súa mirada, a luz que ela se merece.. Propúnllele traballar na miña fábrica como secretaria,levar as contas,cousas fáciles e que así gañase certo diñeiro para mantera os seus fillos pequenos. Ela aceptou encantada, nunca rendireime por facela feliz.

Neste momento vou de camino a súa casa para explicarle toda a súa tarefa una vez que esté na fábrica, non sei como lle sentará ao seu marido que eu quede con ela a solas. Unha vez dentro explícolle todo e ela agradécemo, e de súpeto bótase a chorar, eu lle pido disculpas por se fixen o dixen algo mal,pero ela dinme que non é a miña culpa, que ela leva moitos anos sendo infeliz e vivindo cun marido infel e que incluso en ocasións cando volve bebido pégalle, e ao final de toda a súa confesión di que me quere…Eu non sei como reaccionar ante esto,de súpeto dígolle que deixe ao seu marido e que se veña a miña casa, que os nenos poden vir con nosco, pero ela non cree que sexa tan fácil, di que o seu marido matarame se pasa iso en canto teña a ocasión. Unha vez rematada a conversación,un claro e incómodo silenzo envólvenos, eu decido marchar e prometo non deixar as cousas así, prométolle que escaparemos xuntos de todo isto e que non iban a quedar asi as cousas.

Xa a pasado una semana dende que Marina declaroúseme, vímonos varias veces esta semana, e eu tiven tempo para pensar en moitas ocasións a maneira perfecta de matar ao seu maridosen deixar ningún rastro nin sequera, xa que era pescador podería matalo mentres estivese facendo seu oficio,asi na auga non quedaría ningún ratro de quen o matou, e este mércores farei o meu plan realidade… Marina teme por min,pero eu por ela estaría disposto a facer calquera cousa, xa que a miña vida só ten sentido con ela, entón non perdo nada intentándoo.

Xa é mércores, e levo unha hora esperando a que apareza no seu sitio habitual de pesca, alguén se acerca, será mellor que me esconda detrás da árbore. Alí está, cos seus andares de chulo de festa, agora só teño que agardar o momento opotuno e cando teña a oportunidade de que non haxa ninguén cerca afogareino. Han pasado corenta e cinco minutos dende que chegou e agora é a miña oportunidade,agora o nunca! Adéntrome a paso rápido pero sigiloso ao río,unha vez alí e máis fácil que me escoite,cando chego por detrás del cólloo por detrás do pescozo e…Unha vez en casa de Marina cóntolle todo e sécome, ela comeza a chorar sen saber ue decir, por fin somos libres de poder estar xuntos!  

A fábrica abre hoxe as súas portas e eu estou no meu despacho coa miña fututra esposa, entra un encargado e dime que hay unha carta para min, eu léola e o único que pon é : sei que ti o mataches, sei toda a verdade… A miña cara tórnase branca coma a neve e as miñas manos comezan a temblar..