Galicia is different.

Artistas.

Son artísta e quero viaxar polo mundo.

Dende fai uns anos comezamos o século XX e fumos tomando máis información sobre o noso arredor, é dicir, sobre os países cercanos e as súas formas vanguardistas. O outro día atopeime cun alemán, era cantante, e veu co seu grupo de xira, contoume de todo sobre o resto de Europa,  sabiades que as mulleres en París agora levan pantalóns?

O día seguinte quedei con el para ensinarle os meus bocetos e dibuxos, compreume uns cantos, encantáronlle, foi a primeira persoa que fixo que creese en min. A partir de ahí foi cando máis comprometido estiven coa pintura, sempre levaba encima un folio e un lapis, para debuxar o que sexa no momento que sexa, era a única forma de plasmar o que sintía e de relaxarme, en definitiva, a única forma de escapar dos problemas. Montei un negocio no baixo da miña casa, pouco a pouco comezou a vir xente poderosa, pero sempre me acordarei daquel vello.

Aquel vello entrou cun semblante pasivo, recolleu varias veces a miña galería, non dicía nada, pero pasábase moito tempo observando cada unha das obras. Os seguintes días comezou a vir, sempre sen dicir nada, observando as obres mentras xiraba a cabeza como intenta encontrarle algún sentido. Eu mentras observábao a el, gustábame ver as súas caras,cada unha diferente e como mordíase o labio inferior e cerraba os ollos para logo abrilos con máis forzas, logo non o volvín a ver ata que pasou un mes.

Despois dese mes aparece una miña porta, e falou, dinme conta de que me falaba a min e non se parou a mirar os cadros esta vez.

Propúxome viaxar con el galerías, que el movíase nese undo, e que eu valía bastante, que era para o que había nacido. Non o pensei dúas veces, e agora mesmo estou nun tren viaxando cara Alemaña, en busca, da miña felicidade.

Comics.

Son o xefe da revista Galega Alegría, como xa sabedes últimamente dedicámoslle unha sección de comics a nosa revista, co fin de que a xente se senta identífica coa realidade que estamos a vivir as clases medias dende hay varios anos.

Onte morreu o noso máximo escritor de comics, Gurugo, o cal escribiu sobre todo contra as inxustizas por parte da igrexa.

Apareceu a policía esta mañá no meu despacho, e entón  sentín que algo malo había pasado, e xa preguntaron inmediatamente cando foi a última vez que o vin. Apareceu morto cun cigarro no solo, non hai indicios de forza polo seu corpo, pero no cigarro que estaba no chan atoparon que tiña veneno, agora só había que atrapar o culpábel. Comezaron a buscar porla redacción, pero eu sabía que o asesino non estaba onde eles crían, asi que fun a buscar máis ala…

O primeiro sitio o que fun foi a igrexa da parroquia, na cal estaba o párroco que eu sabía que tiña algo encontra de Gurugo, xa que este tíñao ameazado de norte, pero non conseguín sacarlle ningunha pista. Volvín a recoller algún comics que deixara preparados Gurugo na súa casa, pero non estaba eu só, había alguén maís na súa habitación, podía sentir a súa respiración detrás de mi, lenta, pero mesmo tempo nerviosa, como querendo que non o descubrise. Entóm, de súpeto, xireime pero levaba unha máscara, e no mesmo acto desmalleime.

Atopabame nun sótano, no que apenas había un fío de luz a través dunha ventá, e onde desperteime debido a uns ruídos. Pouco a pouco puiden afacerme a oscuridade e percateime do que estaba a acontecer no meu espazo, a persoa que me raptou estaba flaxelándose!

Veu que estaba despertó e xirpuse cunha sonrisa na cara, eu non sabía que dicir, o recoñecía perfectamente, era o sobriño de Gurugo!

Acercouse e díxose co seu soriso que me asustaba tanto: esperábascho? -Eu non sabía que contestar, e el seguiu co seu discurso- Pois fun eu, e ti vas tomar o mesmo camino co meu tío, por que o fixen? Pois esta claro, Deus é poderoso, os er máis poderoso, e eu só fago o que el me ordea, porque si podo falar con el…

Despois dun rato dicíndome todas ás razón, matoume.