Artistas.

Son artísta e quero viaxar polo mundo.

Dende fai uns anos comezamos o século XX e fumos tomando máis información sobre o noso arredor, é dicir, sobre os países cercanos e as súas formas vanguardistas. O outro día atopeime cun alemán, era cantante, e veu co seu grupo de xira, contoume de todo sobre o resto de Europa,  sabiades que as mulleres en París agora levan pantalóns?

O día seguinte quedei con el para ensinarle os meus bocetos e dibuxos, compreume uns cantos, encantáronlle, foi a primeira persoa que fixo que creese en min. A partir de ahí foi cando máis comprometido estiven coa pintura, sempre levaba encima un folio e un lapis, para debuxar o que sexa no momento que sexa, era a única forma de plasmar o que sintía e de relaxarme, en definitiva, a única forma de escapar dos problemas. Montei un negocio no baixo da miña casa, pouco a pouco comezou a vir xente poderosa, pero sempre me acordarei daquel vello.

Aquel vello entrou cun semblante pasivo, recolleu varias veces a miña galería, non dicía nada, pero pasábase moito tempo observando cada unha das obras. Os seguintes días comezou a vir, sempre sen dicir nada, observando as obres mentras xiraba a cabeza como intenta encontrarle algún sentido. Eu mentras observábao a el, gustábame ver as súas caras,cada unha diferente e como mordíase o labio inferior e cerraba os ollos para logo abrilos con máis forzas, logo non o volvín a ver ata que pasou un mes.

Despois dese mes aparece una miña porta, e falou, dinme conta de que me falaba a min e non se parou a mirar os cadros esta vez.

Propúxome viaxar con el galerías, que el movíase nese undo, e que eu valía bastante, que era para o que había nacido. Non o pensei dúas veces, e agora mesmo estou nun tren viaxando cara Alemaña, en busca, da miña felicidade.