Cartas a Murguía.

E estou aquí mirando cara o lume como vanse as cartas da miña amada, da única muller que amei de verdade en toda a miña vida, non só estou a quemar ás cartas que ela me mandou durante toda a nosa vida, se non que no lume vanse recordos, momentos vividos, tanto de tristeza como de alegría. Con esas cartas vaise o seu olor e todas esas sorrisos que vin na súa cara dende a conocín e que estes últimos anos foron desaparecendo, foron desaparecendo non sós, senón que se foron coa súa presenza. Nesas cartas vanse todos os perdóns e todas as discusións, mentres que eu ao mesmo tempo consúmome no lume con todo iso.

Aínda recordó aquel primeiro día que a vin, dende o primer instante souben que íamos pasar a nosa vida xuntos, compartíndoa. Era de noite e eu quedara como todos os venres nun restaurante da Gran Vía, para tomar un descanso despois das clases do meu último curso, alí a vin aparecer, era como un fotograma desas películas antigas e xusto nese momento todo o noso arredor detívose, aínda recordó  vestido azul que ela levaba e que parecía a súa propia pel xa que se movía ao seu compás. Esa mesma noite a coñecín, era a muller perfecta, a muller perfecta pra min.

Os días seguintes comezamos a vernos e a coñecernos, falábamos de todo, bueno, el amáis que a min, gustáballe iso de falar e aprender cousas novas todos os días, e preguntábao todo. A min gúsabame observala, era como se a felicidade a arrodease por onde pasase. Falábame moito da súa nai,pero doque nunca me falaab era dalgún amor pasado, ela dicíame que non tiña, que nunca estivo namorada, pero polos ollos que poñía eu non me creía moito. Ao cabo duns meses comexamos a saír e finalmente contraímos matrimonio. Casamos e os primeiros meses estivemos moi felices os dous ata que un día descubrín que enganábame.

Era mércores eeu saía a traballar á universidade, ela como todos os mércores quedabase a escribir na casa, pero ese día non se quedou. Atopábame no Retiro cando a vin de espaldas camiñando con presa, seguínna ata un hostal co corazón laténdome con forza, nese momento vin saír do hostal a Aurelio Aguirre, decidín non intervir e esperar na casa a que mo contase ela.

Á hora de cear ela mantiña a  mesma tranquilidade de sempre a pesar das miñas preguntas respecto as súas actividades dese mesmo día. Entón estoupei e solteille todo o que vira pola tarde. Ela quedouse cunha cara que nunca antes vira e reprochoume as miñas infiledidades antes de casarnos e saíu correndo. Alí foi cando me escribiú a primeira carta contándome todo o que non me contara cando nos coñecimos. Aínda de acometer os dous errores polas nosas partes sabíamos de forma segura que tiñamos que estar xuntos, que éramos o amor das nosas vidas e que ese mesmo amor nos iba manter ata a nosa norte. O que non podo dicir é que nacimos para estar xuntos, xa que Rosalía naceu con todas ás preocupacións que tiña a súa nai mentras ela estaba no seu ventre, Rosalía naceu nun modo que non lle pertenecía, nun mundo que non estaba feito para ela, o único que lle aportaba era sufrimento,sufrimento do que comezou a percatarse despois da morte da súa nai a que tanto quería e dun dos nosos fillos que morreu con apenas un ano de idade, este mundo non era o de Rosalía, non eran bos anos para os artistas, e ela era unha, unha moi especial.